கணவனும் மனைவியும் தனிமையில் இருக்கும் போது பேசிக் கொள்வார்கள். "இவனை நினைச்சா தாங்க எனக்கு பயம்மா இருக்கு. இவ்வளவு கோபம் ஆகுமா? என்ன பண்ணப் போறானோ?" என்று ராகவனிடம் கவலைப் படுவாள் தமயந்தி. " விடு, விடு..தோளுக்கு மேல வளர்ந்துட்டான். இனிமே நாம அவனை திட்டி அவன் நம்மளை எதிர்த்து பேசினால் நமக்கு தான் அசிங்கம். ஒரு வேலை கிடைச்சு கல்யாணம் பண்ணி வைச்சா எல்லாம் சரியாயிடும்" என்றான் ராகவன். "என்னவோ போங்க . இவனை நினைச்சாலே எனக்கு பயம்மா இருக்கு" என்று புலம்புவாள்.
ஆனந்தின் கோபம் அந்த அபார்மெண்ட்ஸ் முழுக்க பிரசித்தம். யாரும் அவனிடம் பேசமாட்டார்கள். ஒரு நாள் மூன்றாவது வீட்டு கோகிலாவுக்கு திடீரென்று பிரசவ வலி ஏற்பட்டது. அவள் கணவன் ஆடிட்டிங்கிற்காக வெளியூர் சென்றிருந்தான். "ஆண்ட்டி .." என்று வலியுடன் தமயந்தியை தேடி வந்தாள். தமயந்திக்கு கையும் ஓடவில்லை, காலும் ஓடவில்லை. அவள் வலியில் துடிப்பதைப் பார்த்து தயங்கி தயங்கி ஆனந்த்திடம்,"தம்பி கொஞ்சம் காரை எடுப்பா..கோகிலா அக்காவை ஹாஸ்பிடல் கூட்டிட்டு போய் வந்துரலாம்."என்றாள். ஏனோ மறுபேச்சு பேசாமல் காரை எடுத்து விட்டான்.
வழியெங்கும் கோகிலா கடுமையான வலியில் துடித்தாள். ஹாஸ்பிடலில் உடனே சிசேரியன் செய்து குழந்தையை வெளியே எடுத்தார்கள். அழகான ஆண்குழந்தை. கோகிலாவின் கணவனுக்கு தகவல் சொல்லியாயிற்று.
தமயந்தி வெளியில் காத்துக்கொண்டிருந்த மகனிடம் வந்தாள். மெதுவாக," நல்ல வேளை தம்பி. நீ நல்ல நேரத்தில் காரை எடுத்தாய். இல்லையென்றால்.." என்று அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தவள் திடுக்கிட்டாள். ஆனந்த்தின் கண்களில் கண்ணீர். ஆனந்த் அவள் கைகளை பற்றிக் கொண்டு," அம்மா.. நீயும் என்னைப் பெற்றெடுக்க இவ்வளவு கஷ்டப் பட்டாயா? இது தெரியாமல் நான் எத்தனை முறை திட்டினேன். உதாசீனப்படுத்தியுள்ளேன். என்னை மன்னித்து விடும்மா."என்று தழுதழுத்தான். தமயந்திக்கு என்ன பேசுவதென்றே தெரியவில்லை.
ஒரு புறம் மகன் கலங்குன்றானே என்ற கலக்கம். மறுபுறம் தாயின் அருமையை புரிந்து கொண்டானே என்ற சந்தோஷம். அவன் கண்களை துடைத்து விட்டுக்கொண்டே,"அழக்கூடாது..சந்தோஷப்பட வேண்டிய நேரமிது" என்றாள். ஆனந்த்தும் மகிழ்ச்சியுடன் தாயை அணைத்துக் கொண்டு சிரித்தான்.
No comments:
Post a Comment